پیامبر دین مصلحت اندیش

پیامبردین مصلحت اندیش

پیامبردین مصلحت اندیش

پیامبر دین مصلحت اندیش صفت مبشر ومنذر را دارد ، حداقل انتظار دینداران پرداختن به این موضوع است که سود دنیا وآخرت در چیست؟ دراین نوع از دینداری پیامبر حتی درحد یک استادعمیق وراهنما هم برای آنها جلوه نمکند ، واز پیامبر انتظار پرداختن به سری حقایق را ندارند تنها انتظار از پیامبر پرداختن به سودوزیان است ، و صفت مبشر ومنذر دقیقاٌ به همین معنا از آن افاده می شود، قرآن این حداقل وصفی است که از پیامبر بیان می کند .

ناطق کامل چوخان باشی بود                     برسرخوانش زهرآشی بود

 اماملا محسن فیض کاشانی قرآن را بر چهار بخش منقسم می داند .

1-         عبارت قرآن : برای عوام است

2-         اشارت قرآن : برای خواص است

3-         لطائف قرآن : برای اولیاء است

4-         حقایق قرآن : برای انبیاء است 

خدای دینداران مصلحت اندیش عامیانه

خدای این نوع ازدینداری خدای عامروناهی است واین مهمترین نعمتی وخدمتی که به بندگان خودمی دهد همین است ، یعنی امرونهی ، ومانندیک پدرسختگیرویک قاضی سختگیر جلوه میکند ،وسازنده یک خدای شارع است ، واین چهره غالب خداوند دین مصلحت جوی عامیانه میباشد . خداوند درخارج از ذهن ما واحد است .

اما پلورالیسم حاکم بر دین تنوع دینداران رادر دامن خود به کمال رسانده است . یکی خدا را در چهره قاضی ، ودیگری درچهره کریم ،و هرگسی خدا را درچهره ای متجلی میبیند .

عبد یعنی برده

واجداین معنای زیبا نیست که ما امروز از آن استفاده میکنیم ، رابطه ارباب با بنده رابطه شخصی با داشتن تمامی حقوق باشخصی بدون هیچگونه حقی است . بنده در حکم شیء از اشیاء بی جان است ، واقعاٌبعضها نسبتی که بین خود وخدا قائل شده اند همین است یعنی بردگی ، منطبق است بر نظامات برده داری .

خداوند بصورت یک ارباب تازیانه به دست وخشن ، وانسان هم به صورت یک برده که واجد هیچ حقی از حقوق نبود ،انسان هر چه بیشتر خواری وخفت و تظلم بیشتری تن بدهد ، اینطور خداوند از او راضی ترخواهد بود . رضایت خداوند یعنی بدست آوردن قعطه ای بزرگتر از بهشت ، این شرط عبودیت است ، این شرط اخلاق است ، وطرح این موضع در مبحث اخلاقیات کاملاٌ غلط است . دینداری که فقط به امر ونهی می اندیشد وتمایل دارد انسان را به آن سو متمایل سازد ، یعنی هرچه بیشتراز انسان برده بسازد واز خداوند ارباب  ، و خداوند وانسان را هرچه بیشتر ازهم دور بسازد  . ونقش رحمانیت و رحیمی خداوند در قرآن این است ، که ما خداوند را بصورت یک ارباب نبینیم واز او دور نشویم  .

ما در هر مرتبه ای از دینداری که قرار داشته باشیم محکوم به تشبیه هستیم خروج از این ورطه امکان ناپذیر است . انسان در هردرجه ای که باشد به خداوند کیفیت می دهد .

دینداری بدون حیرت

دینداری عامیانه دینداری بی حیرت است ،خداوند بی چون است  ، فعل او هم بی چون است ، و موا جه با بی چونی حیرت آور است  ، زمان زوال حیرت است  ، که آدمی موضوع شناخت خودش را تحت کیفیتی از کیفیات قرار دهد ، واز آن طریق بر آن غلبه کند ، اما اگر موضوع بی کیفیت باشد بی چون باشد ، در آن صورت مواجه با او جز حیرت آفرینی کاردیگری نمی کند . خودتان را در دریای حس می کنید بی کرانه به هر سو نگاه میکنید آب شما را فرا گرفته است ، وشما در آن میانه کم هستید ، برای اینکه خداوند شناخته شود ذهن عامی و عادی می گوشد تا ردای از تشبیه را بر او بپوشاند وسپس به شناخت او قیام کند ، چنین خدای از لحاظ شرعی ایرادی ندارد  ، بهمین دلیل بیشترقسم های که میخورند ، راحت شگسته می شود ، کسانی راحت به خداوند قسم می خورند که قیمت این متاع را نمی دانند .