دینداری عملی

دینداری عملی

دینداری عملی بیشتر درنزد دینداران مصلحت اندیش یافته می شود ، وتیپ دینداری بدنی است وبیشترین تجلی آن در عمل عبادی وآئینی ومناسکی در نزد عامیان است عباداتی که حجم عمل بیرونی آن زیاد است  ، ودر نوعی افراطی آن توام با بیماری است ،ودر نوع دوم شکل خارجی کمتر می شود ، این طرح رفته رفته دچار قبض می گردد.

عارفان میگفتن : هرگسی بداهت مارا ببیند نسبت به آن مومن میشود ، وهرگس نهایت مارا ببیند کافر می شود ، در بداهت راه بدلیل بالا بودن حجم اعمال بیرونی عوام نسبت به آنها مومن می شوند ، اما در نهایت بدلیل کم شدن حجم اعمال بیرونی وافزون شدن بر اعمال درونی عوام نسبت به آنها کافر می شوند ،پس دینداری در نزد عوام یعنی افزودن بر حجم اعمال بیرونی چون در این نوع از دینداری شکل خارجی عمل مهم است ، واما اهمیت دادن به شکل خارجی عمل آفت زا می باشد ویکی از آفت های مهم آن شخصیت پرستی است َََََ. بزرگ کردن شخصیت های دینی ودین را حول وحوش آنها سامان دادن و وجود آنها را موجب قوت دینداری شمردن ، واز مواجه با حقایق مجرد دینی پرهیز کردن و گریختن  به شخصیتهای محسوس وملموس بهاء دو چندان دادن ، وخودبخود  در اینجا تجلیل یک اصل میشود ، برای به عرش رساندن شخصیتهای دینی، دین تقویت میگردد ، وفکر میکند که شخصیتها نمایندگان دین هستند ، وباوردارند که در تحقق بخشیدن به عینیت دینی موثرند؟ وپرداختن به بزرگ کردن شخصیتهای دینی با دادن القاب در بزرگ کردن دین میداند .

همین القاب که در جامعه ما اختراع میگردد وبه شخصیتها نسبت داده می شود نوعی از بیماری عوام زدگی است ، که در غالب بزرگ کردن شخصیتها متجلی می شود و مواجه با این عمل یک نوع عمل عبادی دینی دانسته میشود ، وهر چه از این اشخاص بیشتر باشند ، می گویند جامعه دینی تر است . امور عقلانی اصولاٌ در اینجا جایی ندارد ....؟